"Pichino" Carone, een held van de eerste kampioen van Vélez en een van Fortíns topscorers aller tijden, is overleden.

"Pichino, Carone, de fans willen doelpunten!" scandeerden de fans van Vélez midden jaren 60, nog voordat er een ster op het shirt geborduurd was. Vrijdag, 57 jaar na zijn eerste doelpunt, namen de fans afscheid: Juan Carlos Carone, een van Fortíns topscorers aller tijden, overleed op 83-jarige leeftijd .

Zijn afwezigheid heeft het Argentijnse voetbal in rouw gedompeld. Pichino was een van Fortíns grootste sterren, hoewel hij weinig speelde vanwege een gescheurde achillespees tijdens het nationale toernooi van 1968, het toernooi waarin de club uit Liniers zijn eerste titel in zijn geschiedenis won.

Carone werd geboren in Buenos Aires en veroverde de harten van de fans met zijn opmerkelijke scorend vermogen, zijn sterke persoonlijkheid en een stijl die even charismatisch als oneerbiedig was, zowel op als naast het veld.

In 1965 was hij een bron van trots voor Vélez toen hij met 19 doelpunten topscorer van de competitie werd, wat hem tevens tot een belangrijke speler maakte. Drie jaar later maakte hij deel uit van de historische selectie die de club uit Liniers naar zijn eerste kampioenschap leidde.

Naast zijn prestaties op het veld onderhield Carone een nauwe band met de wijk Villa Luro in Buenos Aires. Hij werd vaak gezien in straten als Ramón Falcón, Rivadavia en Escalada, waar buren en fans hem begroetten en tijd doorbrachten met praten over voetbal. En Vélez natuurlijk.

In een officiële verklaring rouwde de club om het verlies van een van haar belangrijkste figuren en betuigde haar medeleven aan zijn familie en vrienden. "We zullen hem herinneren om zijn doelpunten, de wedstrijden die hij won en zijn enorme inzet voor V Azulada", aldus de club.

Hij was een briljante doelpuntenmaker, een onvergetelijke kampioen en een geliefd figuur die een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten op de geschiedenis van Vélez en de herinneringen van de fans. Een unieke speler, met een unieke manier van bewegen op het veld.

"Ik bewoog me links, ook al was ik rechtsbenig. Mijn kracht lag niet in dribbelen, maar eerder in diagonaal rennen. Dat maakte verdedigers ongemakkelijk, zorgde ervoor dat nummer 4 tegen nummer 2 botste, en ik probeerde de spits niet te overlappen om de ruimtes te benutten", vatte hij samen in een interview met Vélez Magazine .

Met zijn methode scoorde hij 76 doelpunten in 149 wedstrijden, een opmerkelijk gemiddelde van één doelpunt per twee wedstrijden, en werd hij de zevende topscorer van Vélez in zijn hele carrière. Van alle spelers van deze eeuw overtrof alleen Patricio Camps hem met 14 doelpunten, in een ranglijst aangevoerd door Carlos Bianchi, met 206.

Maar hij zal niet alleen om zijn doelpunten herinnerd worden: Pichino was degene die midden in een wedstrijd de pet van de legendarische River Plate-doelman Amadeo Carrizo stal. "Hij maakte me gek. Hij nam mijn pet af. Hij raakte mijn kont aan. Hij vroeg me naar mijn oudste dochter. En hij haalde me uit de wedstrijd. Dan kwam de hoekschop en daar was hij, voor het kleine doelpuntje, soms met zijn knie, soms met zijn hand. Hij was zonder twijfel de grootste schurk van het Argentijnse voetbal," beschreef de Millonario-legende hem treffend.

"Ik ben geboren op 18 mei 1942. Ik ben opgegroeid en heb mijn hele jeugd doorgebracht in Villa Crespo. Mijn vader was de enige fabrikant van loden soldaten voor de Eva Perón Foundation; hij rookte Gavilán-sigaretten en dronk mate. Hij wist niets van voetbal en was nergens in geïnteresseerd. Als kind speelde ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat op straat, of totdat ik de sirene hoorde van de politiewagen van snelweg 29 die ons kwam ontvoeren, de Rubber Octopus," legde Pichino zelf in 2012 uit aan journalist Gabriel Martínez, als autobiografie.

Hij tekende als spits voor de Negende Divisie van River Plate, maar manager Renato Cesarini beschouwde hem niet als basisspeler en speelde weinig, waardoor hij de Achtste Divisie verliet en een jaar uit de roulatie was. Hij vroeg vervolgens een transfer aan en vertrok naar Atlanta, waar hij in 1962 debuteerde. Anderhalf jaar later kocht Vélez hem voor 11 miljoen pesos, en zijn carrière bij Fortín begon.

In hetzelfde interview vergeleek hij zichzelf, zoals het lot het wilde, met de sluwheid van de huidige Vélez-coach Guillermo Barros Schelotto . "Hij was erger, veel erger", beweerde hij, en haalde een anekdote aan om zijn punt te illustreren.

"Als er tv-verslaggeving was geweest van sommige incidenten waarbij hij betrokken was, zouden ze er wekenlang over hebben gepraat. Ik verstopte de wattenbolletjes die Carrizo gebruikte om de doelpalen te markeren, ik betastte zijn kont, ik kneep in zijn ballen. Amadeo werd helemaal gek, hij hield me in de gaten met de scheidsrechter en de verdedigers, hij ging helemaal los, hij trapte me helemaal kapot," legde hij uit.